من به امید زنده ام ...

باورم نمی شود که داری تمام می شوی .!! باورم نمی شود که آمده ای و حالا داری رخت می بندی و می روی . آمدنت کمرم را شکست و رفتنت قطعه ای از وجودم را با خود خواهد برد .

من به امید زنده ام . به امید سال بعد که دوباره خواهی آمد و جای خالی من کنج حسینه ی موج الحسین پیدا باشد . آن وقت دلم آرام می گیرد از شنیدن این رنج بی حساب و از این سینه ی کباب...

دلم آرام می گیرد از اندوه زینب بی حسین و حسین بی عباس ....

دلم آرام می گیرد از قصه ی دشتی که پر از پاره های تن علی بود ....

دلم آرام می گیرد از غصه ی پاهای پرآبله و دستان نیازی که تا نیزه ها بالا رفته بود ...

دلم آرام می گیرد از شرح بازار شام و مجلس شراب .....

دلم آرام می گیرد از خرابه شام و قبرستان یهودی ها ...

دلم آرام می گیرد از این جهل های خود خواسته ....

دلم آرام می گیرد از این چشمها که خود را به خواب زده اند ....

دلم آرام می گیرد از این دوستان که از میانه ی راه باز گشته اند ....

دلم آرام می گیرد از خودم .....

من به امید زنده ام ...