من دانشگاه بسیج

روزهای دانشگاه می آمد و می رفت و من کم کم به فضا و محیط آن عادت می کردم. غرق واحدهای درسی ام شده بودم . آرام آرام دوستانی پیدا کردم .فریده و فاطمه که دانشجوی الهیات بودند و اعظم و مریم دانشجویان رشته ی ارتباطات . فاطمه از همه ما بزرگتر بود و در واقع حکم عقل کل ما را داشت با این دوستان از برگ گل با صفاتر در فضای آسمانی و ملکوتی بسیج دانشگاه آشنا شدم و همین آشنایی رابطه ام را با بسیج محکمتر کرد. درسهای دانشگاه که سبک تر می شد فرصتی پیدا کردم تا به کار مورد علاقه ام نویسندگی بپردازم. از زمانیکه خودم را شناختم و توانایی خواندن و نوشتن پیدا کردم برای دل کوچک خودم مطلب می نوشتم بزرگتر که شدم به نوشته هایم رونق بهتری دادم و تا توانستم مطالعه کردم تا جایی که اکثر رمانهای معروف دنیا را خواندم و در برخی مسابقات نویسندگی هم شرکت کردم و رتبه هم آوردم. با ورودم به عرصه فعالیت فرهنگی بسیج بیشترین تلاش نویسندگی ام را معطوف به آن کردم. حالا دیگر صبح زود از خانه بیرون می آمدم و تا غروب با دوستان در اتاق بسیج دانشگاه مشغول بودیم و البته درسها هم جای خود را داشت. با دوستان عالمی داشتیم اردوهای دانشجویی به راه بود و آنقدر به مشهد می رفتیم که کم کم بیشتر خیابانهای مشهد را شناختم.در اتاق کوچک بسیج دانشگاه غرق شادی و معنویت بودیم تا آنجا که گاهی احساس می کردم چنان نورانیتی در جو بچه ها حاکم است که اگر دستشان را دراز کنند به دامان حضرت زهرا گره می خورند. بعضی وقتها دور هم می نشستیم و در مورد ازدواج حرف می زدیم. من روحیه خاصی داشتم در کل با آقایان میانه خوبی نداشتم و در برابر آنها بسیار مغرور بودم گاهی جسته و گریخته از اطراف می شنیدم که "کی جرات می کنه ازطهورا خواستگاری کنه؟"خانواده می گفتند"آخرش با این اخلاقت تا انقلاب مهدی پیش خودمان می مانی" دست خودم نبود حتی الان هم آن غرور خاص را دارم. به خودم می گویم : خدا مرا شناخت که به جای پسر به من دختر داد.

طهورا با شما از شیرین کاریهایش خواهد گفت....