از 7 تا 14 سالگی (پایان)

- درسنین 7تا 14سال باید مرتب نماز را به بچه ها یادآوری کرد. گفتن راز نماز، خوبی های نماز ، عزتی که در نمازخواندن به دست می آید همه باعث می شود که بچه ها به نماز راغب شوند اگر خودتان نمی توانید اینکار را بکنید بچه ها را پیش یکی از علما ببرید تا او برایشان صحبت کند . همان طور که وقتی بچه ها بیمار می شوند آنها را نزد پزشک می برید .

- اگر فرزندی کاهل نماز است باید علتها و عوامل را جست و جو کرد . نحوه رفتار والدین با سایر فرزندان در خانه مهم هست . مادرها می توانند با استغفار زیاد صاحب نفوذ کلام شوند و امرشان در این مورد مطاع شود. مراقبت های ایام بارداری و لقمه حلال هم در این مورد موثراست . مادر باید رابطه خودش را با خدا اصلاح کند تا توقع او در ایجاد رابطه درست فرزندش با خدا منطقی باشد. در وهله اول باید نکات مثبت رفتاری بچه دیده شود یا حتی روی یک برگه کاغذ نوشته شود . در مرحله بعدی اصطلاحا" گیر دادن های مدام را متوقف کنید . سپس به او بگویید که دوستش دارید و نکات مثبت او را به او یادآو شوید و برایش آزوی سعادت کنید . پیاده روی های مکرر با فرزندتان را ترک نکنید و هرگز در خلال این کار او را نصیحت نکنید . خواهید دید که به آرامی فرزندتان به شما اعتماد می کند و بسیاری از نگفته هایش را با شما درمیان می گذارد . کم کم او به شما نزدیک شده و علقه میان شما تقویت می کند و فرزندتان سعی می کند خودش را به خواسته ها و توقعات شما نزدیک کند . آگاه باشید که این کار ممکن است تا یکسال طول بکشد پس سعه صدر شما در این میان خیلی مهم است .

- راهنمایی خطرناکترین سن برای بچه هاست . ابتدا میزان اطلاعات آنها را بسنجید و بعد راهنمایی اش کنید از او بخواهید اگر موردی پیش آمد به شما اعتماد کند . یادتان باشد مسائل جنسی مرز نمی شناسد . صرف اینکه فرزندتان اهل مسجد و نماز جماعت رفتن یا عضویت در بسیج است نباید شما را مطمئن کند تا جاییکه کنترل خود را روی او قطع کنید . این ساده اندیشی والدین است که بچه ها را به این امید که عضو بسیج مسجد شده اند یا مکرر به نماز جماعت یا مسجد می روند ، رها کنند. خصوصا" هرگز اجازه ندهید که به طور مستمر به تنهایی به این اماکن رفته و با افراد بزرگتر از سن و سال خود مراوده داشته باشند.

- به استقلال طلبی بچه ها در این سن احترام بگذارید . خودتان را از جزئیات زندگی کودک دور کنید. وقتی سوالی در جمع از فرزندتان پرسیده می شود اجازه بدهید تا خودش پاسخگوی سوال باشد نه اینکه شما به جای او پاسخ بدهید یا اینکه تاکید کنید: بچه ام خجالتی است .. 

- اغلب والدین شکایت دارند که بچه ها در مورد انجام تکالیفشان به آنها تکیه دارند و به محض دور شدن والدین از کنار بچه ها ، از ادامه انجام تکالیف سرباز می زنند. یادتان باشد استقلال در امر انجام تکالیف نباید ناگهانی انجام شود . این کار نیاز به مراحل مختلف دارد.مثلا بچه ها باید هر روز در ساعتی مشخص شروع به انجام تکالیف خود کنند.در وهله اول یکی از والدین کنار بچه بنشیند او را تشویق و در مواردی که مرتکب خطا می شود به او متذکر شود. در صورتیکه بچه سوالی دارد از دادن پاسخ در وهله اول صرف نظر کند و از بچه بخواهدکه ابتدا خودش فکر کند و به جواب برسد و در صورتیکه باز به جواب صحیح نرسید آنوقت کمکش کنند.

بعد از گذشت چند ماه از مرحله اول ، مرحله دوم شروع می شود.در این مرحله پدر یا مادر فقط ناظر باشند و گاهی از کنار کودک بلند شده و به کارهای خود رسیدگی کنند و مجدد کنار کودک برگشته و به او نظارت کنند. مدت این غیبت باید کم کم زیادتر شود.

در مرحله بعد باید والدین از دور ناظر باشند و گاهی کودک را رها کرده به او بگویند که برای انجام کاری می روند و باز می گردند . اگر بعد از بازگشت فرزندشان ، او از انجام تکالیفش سرباز زده بود ، دعوا نکنند بلکه صبور باشند و به مرحله قبل بازگردند تا فرزندشان به این روند عادت کند.تشویق های شما در صورت موفقیت او در این مرحله کاملا می تواند موثر باشد.

در مرحله نهایی این کودک شماست که باید به این درک برسد که چه زمانی تکالیفش را شروع کند تا به باقی برنامه ریزی هایش مثل بازی کردن یا مطالعه کردن لطمه وارد نشود.اشکالاتش را از والدینش می پرسد و کلیه تکالیفش را به تنهایی و درست انجام می دهد. در این محله والدین آخر شب نتیجه کارهای او را بررسی می کنند.